హైదరాబాద్ నుంచి వస్తే అదో ఇది.

ఉదయాన్నే హైదరాబాద్ నుంచి వచ్చిన హైటెక్ బస్సులోంచి దిగి సొంత ఊరిలో ఆడుగిడితే ఆ ఆనందమే వేరు. బస్సు దిగి నడుచుకొని వస్తుంటే తెలుసున్న ముఖాలు మనల్ని నవ్వుతూ ఏమండీ ఇదేనా రావడం అంటూ పలకరిస్తూంటాయి. అప్పుడు మనకి అది గొప్పగా ఉంటుంది. అమెరికా నుంచి వచ్చినంత ఆనందం. ఇక తర్వాత వంతు ఇంటి చుట్టుప్రక్కల వారిది. పలకరింపులన్నీ అయ్యి ఇంట్లోకి వెడితే ఇంట్లో వాళ్ళ ఆత్మీయ పలకరింపులు. ఇక తర్వాత దంతావధానం చేసి ఒక గ్లాస్ నిండుగా కాఫీ కొట్టి నెమ్మదిగా స్నానం చేసి వచ్చేసరికి పళ్ళెంలో ఇష్టమైన ఫలహారం. అలసిసొలసి అంత దూరం నుండి వచ్చిన పుత్రరత్నం కోసం అమ్మ కష్టపడి వండిన ఫలహారం కడుపునిండా తిని హైదరాబాద్ విశేషాలు చెబుతూంటే ఇంతలో ఒక్కటే ఆవులింతలు. పాపం అబ్బాయి ప్రయాణం చేసి అలిసిపోయాడనుకొని కాసేపు బొబ్బోమంటారు. దానికేం మహాభాగ్యమని మంచం మీదకు ఒక దూకు దూకేసరికి నేనున్నానంటూ ఇట్టే వచ్చి కౌగిలించేసుకొంటుంది నిద్రాదేవి. మళ్ళీ భోజనం వేళకి నిద్ర లేపుతారు. కంచం ముందు కూర్చుని ఒక పట్టుపట్టిగాని లేవం. హైదరాబాద్ లో స్వయంపాకం దెబ్బకి చచ్చుబడి ఉన్న నాలుకకి ఇంటి వంట రుచి తగిలేసరికి “ఆహాహా మా ఊరి వంట…ఓహోహో..మా అమ్మ చేతి కమ్మని వంట” అంటూ అలవోకగా పాట వచ్చేస్తుంది. వాళ్ళు కూడా కొసరి కొసరి అన్నీ వడ్డించేస్తుంటారు. ఆ తతంగం పూర్తయ్యాక మళ్ళీ కాసేపు ఇష్టాగోష్టి నడుస్తుంది. ఇంతలో మళ్ళీ టీ విరామ సమయం. ఆ పని పూర్తవ్వగానే ఇక మిగిలినది ఊరు మీద పడటం. మిత్రులు, హితులు, బంధువులను కలవాలిగదా. నా బుజ్జి సైకిల్ని (అప్పట్లో అదే నా హయబుసా మరి, ఇప్పుడు బైక్ ఉందనుకోండి) దుమ్ము దులిపి శుభ్రంగా పెళ్ళికూతురులా తయారుచేసి దానిమీద బయలుదేరి ఒక్కొక్కర్ని కలవడం. ముందుగా మిత్రబృందాన్ని కలిసి మనం దిగిన సమాచారమందిచ్చి అటుగా చుట్టం చూపుకి బంధువుల ఇంటికి వెళ్ళడం. తిరిగి యధావిధి పలకరింపులు, కాఫీ, టిఫినీలతో మర్యాదలు ఎంతైనా హైదరాబాద్లో ఉద్యోగం కదా. అంతలోనే ఒక ప్రశ్న మళ్ళీ ఎప్పుడు వెళ్ళడమని..అంతే ఒకసారి గుండెల్లో కలుక్కుమంటుంది, ఏదో తీరని బెంగ ఆ మాటకి. ఈవేళేగా వచ్చాము, అప్పుడే వెళ్ళడం గురించా అనిపిస్తుంది. సరే ప్రశ్నకు సమాధానం తప్పదు కదా చెబుతాం. ఆరోజు తిరుగళ్ళన్నీ అవ్వగొట్టుకొని ఇంటికొచ్చి ఏదో తిన్నాననిపించి పడకేసేయడం. ఇక మర్నాడు నుంచి మిత్రులతో కలిసి సినిమాలు, పొద్దు తెలియని ఊసులు. ఆ మూడు రోజులు అలా గడిచిపోతుంది. వెళ్ళాల్సినరోజు రానే వస్తుంది. వీడ్కోలు చెప్పటం కోసం అమ్మ, నాన్న, మాకంటే ముందే మిత్రపరివారం బస్సు దగ్గరకు వచ్చి ఉంటారు. ఒకరిద్దరు ఇంటి నుంచి తోడు వస్తారు. బస్సు ఎక్కుతుంటే అమ్మ కళ్ళలో నీళ్ళు, నాన్నగారిలో కావాలని తెచ్చిపెట్టుకున్న గాంభీర్యం. మిత్రులలో తిరిగి మళ్ళీ దూరమవుతున్న అనుభూతి. నేనెప్పుడు మా ఊరు నుండి హైదరాబాద్ వెళ్ళిన నాకు ఎదురయ్యే అనుభూతి ఇది. బస్సు కదిలి ముందుకు వెడుతుంటే తలకాయని, ఓ చేతిని బయటకు పెడితే అందరు చేతిని ఆత్మీయంగా పట్టుకోవడం అలా వెడుతూ వెనక్కి వాళ్ళనే చూస్తుంటే ఏదో తెలియని బెంగ. బస్సు ఊరుని దాటి వేగంగా చీకటిని చీల్చుకొంటూ హైదరాబాద్ వైపుగా పరుగెడుతుంటే అంతరంగంలో ఇంటి ఊసులన్ని ఒక్కొక్కటిగా గుర్తుకొస్తుంటాయి. అప్పుడనిపిస్తుంది మనసుకి హైదరాబాద్ నుంచి వస్తే అదో ఇదని. మరపురాని అనుభూతని.